Nid oes unrhyw ddiffiniad cyffredinol o ysbrydolrwydd ac mae’r gair wedi cael ei ddefnyddio mewn ystod o gyd-destunau a diwylliannau trwy gydol hanes.  Yn draddodiadol, mae ysbrydolrwydd wedi cael ei fynegi trwy grefydd, y celfyddydau a’r amgylchedd adeiledig ond yn ddiweddar, mae’r mynegiant o ysbrydolrwydd yn fwy amrywiol. Mae Coleg Brenhinol y Seiciatryddion yn awgrymu bod ysbrydolrwydd:

• yn rhywbeth y gall pawb ei brofi
• yn ein helpu ni i ddod o hyd i ystyr a diben yn y pethau yr ydym yn eu gwerthfawrogi
• yn gallu dod â gobaith a iachâd ar adegau o ddioddefaint a cholled
• yn ein hannog i geisio cael y berthynas orau gyda ni ein hunain, gydag eraill a’r hyn sydd y tu hwnt i hynny.

Er bod y dystiolaeth o’r berthynas rhwng iechyd ac ysbrydolrwydd yn gymysg, mae mynegiant o ysbrydolrwydd sy’n grymuso’r unigolyn, yn hyrwyddo amrywiaeth ac yn canolbwyntio ar emosiynau gobaith, diben a maddeuant, wedi cael eu cysylltu â lles meddwl cadarnhaol (Y Sefydliad Iechyd Meddwl, 2006).  Gall ysbrydolrwydd fod yn arbennig o bwysig yn ystod adegau o straen, salwch corfforol a meddyliol, colled, profedigaeth a diwedd bywyd.